Lente!?!

Wat ben ik blij met de heerlijke zonnige dagen die ons in de prille lente al te beurt vielen. Ik heb alweer in mijn t-shirt op het balkon gezeten, in de volle zon. Wanneer kun je dat nu zeggen in de eerste helft van maart? Al die lentebloemen op straat vind ik ook altijd zo gezellig. Maar al die vrolijke krokusjes overal betekenen ook dat ik binnenkort weer een jaartje ouder word. Ieder jaar een klein drama. Niet omdat ik zo aan leeftijd hecht, hoor. Je bent zo jong als je je voelt en ik voel me prima. Zal ik dit jaar nu wel of niet een verjaardagsfeestje geven? Ach, ouder word je toch en als je het niet viert, heb je helemaal niets. En dat terwijl ik er enorm van kan genieten als ons huis gevuld is met lieve vrienden en gezelligheid. Misschien toch maar gewoon...? 

In ieder geval naaide ik maar weer eens een vrolijk popje, een narcissenmeisje dit keer. Ze kan het erg goed vinden met het sneeuwklokjeselfje en de wortelkindjes.

Wezenlijk werk

Alweer een aantal maanden werk ik bij een tijdschrift over antroposofie. Ik interview mensen, schrijf artikelen, verzamel nieuwtjes en beeldmateriaal, neem deel aan en notuleer redactievergaderingen, bel mensen na en maak foto's. Incidenteel redigeer ik eens een artikel, schrijf ik een boekrecensie of mag ik mee naar de vormgever voor overleg. Binnenkort wordt mijn takenpakket uitgebreid met webredactie. Het is ontzettend leerzaam om bij dit blad te werken: ik ontwikkel mijn schrijfskills, leer van alles over bladen maken, ontmoet en werk samen met inspirerende mensen én ik steek nog eens wat op over antroposofie. Want zo op de werkvloer hoor je weer heel andere dingen dan je zelf in een boekje leest. 

Hoewel ik het nog altijd erg spannend vind om iemand te gaan interviewen, is dat één van de meest inspirerende facetten aan dit werk. In no time ga je de diepte in met mensen die je helemaal niet kent. Je mag ze zomaar het hemd van het lijf vragen over hun drijfveren en levensovertuiging en ze geven je nog met alle plezier antwoord ook. Dat levert heel wezenlijke gesprekken op, waar ik niet alleen mooie stukjes van kan maken, maar ook zelf als mens veel van leer. Bovendien heb je met zo'n beroep ook meteen een stuk wezenlijker gesprekken op feesten en partijen. Je kent dat wel: zo'n feestje waar je niemand kent en degene naast je uit verveling beleefdheid vraagt wat voor werk je doet. Als je dan kunt aankomen met een blad over levensbeschouwing, ga je gemakkelijker de diepte in dan wanneer je boekhouder of secretaresse bent. De afgelopen maanden heb ik verbazend veel positieve reacties gekregen. Mensen uit allerlei hoeken, waarvan je het soms totaal niet verwacht, blijken iets met antroposofie te hebben. Sommige vrienden die voorheen wel wisten dat ik spiritualiteit belangrijk vind, maar er zelf niet zoveel interesse in hebben, lijken me plotseling in een ander daglicht te zien. Ineens stellen ze vragen: hoe zit dat? wat vind jij? Opeens is het voor hen duidelijk dat ik het meen, met die spiritualiteit. En dat het niet een vaag gezweef is, maar dat het ook gewoon je werk kan zijn.

 
Om de hoek bij de redactieburelen ligt een prachtig bos. Ik heb het pas net ontdekt, maar kon het niet laten meteen wat foto's te maken (ondanks dat er nog niet zo heel veel te zien was). Natuurlijk ga ik nu eens vaker een boswandelingetje maken in mijn pauze. ;-) 

The Artist´s Way

Sinds een aantal weken ben ik weer begonnen met 'The Artist's Way'. Ik schreef er al eerder over en zou jullie nog iets meer vertellen over wat het precies inhoudt. Dit boek is een soort cursus van twaalf weken, waarin je kunt leren meer creativiteit in je leven te brengen. Het is een boek voor 'creatieve zielen' die op de één of andere manier geblokkeerd zijn. Als kind tekende en schilderde ik aan één stuk door. Naarmate ik ouder werd, kwamen er telkens meer andere dingen in mijn leven. Vrienden, school, werk... dingen waar ik moeite voor moest doen. Tekenen kostte geen moeite, dus dat kon ik makkelijk opzij leggen want dat kon later ook wel. Inmiddels is het zo simpel niet meer. Ik beheers de technieken nog altijd wel, maar krijg amper iets op papier. Laat staan dan ik daar dan tevreden over ben. 

Nadat ik twee jaar terug al eerder probeerde dit boek door te werken en daarmee strandde, heb ik het afgelopen januari weer opgepikt. Elke week behandel je een hoofdstuk, met bijbehorende opdrachten. Door de hele cursus heen zijn er twee opdrachten die elke week hetzelfde zijn: het kunstenaarsafspraakje en de ochtendpagina's. Tijdens het kunstenaarsafspraakje moet je je innerlijke kunstenaar voeden: je neemt hem mee naar een museum, maakt een boswandeling of gaat lekker nutteloze kleinigheidjes voor hem kopen. Daarnaast schrijf je elke ochtend drie pagina's vol, ongeacht waarover. Je zet je pen op papier en houdt pas op met schrijven als de pagina's vol zijn. Zo kom je bij je creatieve stroom en op deze pagina's mag je al het gezeur schrijven waarom je niet creatief bezig zou kunnen zijn. Een belangrijke les die ik tot nu toe geleerd heb, is dat het eigenlijk makkelijker is om gewoon aan de slag te gaan dan om allerlei uitvluchten te verzinnen. In theorie dan, hè? Echt weer gaan tekenen of schilderen lijkt nog even een brug te ver. Wel heb ik inmiddels al een paar artistiekerige foto's gemaakt waar ik heel trots op ben. Dat komt eigenlijk ook nog weer door een ander boek, waar ik ook nog wel over zal vertellen. 

Eén van de opdrachten van deze week was: schrijf een brief vanuit jezelf toen je 8 was, aan jezelf van nu. Ondanks dat het even graven was om bij mezelf van toen te komen, lukte het me toch om zo'n brief te schrijven. Wat zou mij van toen, mij van nu willen vertellen? Ineens wist ik het: "Al die mensen die allemaal zo zeuren, je weet toch dat ze ongelijk hebben! Waarom zou je je iets van hen aantrekken? Ga gewoon je gang en wees wie je bent." In theorie dus, nu de praktijk nog...

Hardcore

Afgelopen maand draaide Studio Rozerood op volle toeren! Een studievriend van Beer is vader geworden. Aangezien ik heb vernomen dat hij tegenwoordig lesgeeft op een vrijeschool, heb ik de gelegenheid aangegrepen om voor de baby een wat meer 'hardcore sofenpopje' te maken dan ik meestal doe. Daarnaast maakte ik nog een knuffelpopje voor een dreumes, dat met haar haartjes, ledematen en gezichtje al heel wat meer op een echt poppenkind lijkt. De filosofie achter deze zogeheten zonnekindpoppen is namelijk dat je inspeelt op de belevingswereld van het kindje. Pasgeboren baby's zijn zich amper bewust van hun lichaam en daarom hoeft dat bij zo'n popje ook maar heel subtiel aangegeven te zijn. Een dreumes heeft al veel meer controle of zijn lijfje en kan dan ook meer met een pop met armen en benen. De gezichtjes van de zonnekindpoppen blijven voor elke leeftijd echter slechts heel basaal aangegeven. Daardoor kan de poppenvader of -moeder zelf bepalen welke emotie zijn of haar poppenkind heeft.

Terugblikken en voornemen

Tijdens de afgelopen heiligenachtenperiode dacht ik terug aan vorig jaar. Toen genoot ik van de bijzondere sfeer die bij die tijd hoort en hield trouw een dromendagboek bij. Elk van de twaalf heilige nachten zou staan voor één van de maanden van het komende jaar. Kon ik nu, terugkijkend op die twaalf maanden, parallellen ontdekken? Misschien heb ik niet op de juiste dingen gefocust, maar nee. Het lukte niet. De dromen die ik dit jaar rond de kerstdagen had, waren zo zeer een afspiegeling van wat ik overdag had meegemaakt, dat het me niet zinvol leek die op te schrijven en een nieuw dromendagboek te beginnen voor dit jaar. Daarmee zou het volgend jaar niet beter lukken. Ik besloot het los te laten. 

Om me heen maakten mensen goede voornemens. Ik bedacht me dat de lijstjes die ik eerdere jaren maakte, vooral 'to-do-lists' waren geweest die ik over een jaar mocht uitsmeren. "Dit regelen, dat regelen, de kast schilderen,": dat zijn geen dingen waar je een beter mens van wordt. En waarom zou je daar eigenlijk op 1 januari mee moeten beginnen? "Mijn voornemen is om elke dag van het jaar te proberen een beter mens te worden," zei ik tegen wie ernaar vroeg. En ik liet het los. 

Toen kreeg ik twee bijzondere ingevingen. Eéntje is vooral grappig: ik start met een 365-dagenprojectje over het benoemen van simpel geluk. Ik wil niet te zuur worden. Kritisch is prima, maar optimisme is ook belangrijk. Om tegenwicht te geven aan de teleurstellingen in het leven, schrijf ik elke dag tenminste één vorm van simpel geluk op die me die dag ten deel is gevallen. Het kost weinig tijd, weinig inspanning en het levert wel degelijk iets op: positiviteit en dankbaarheid. 

Het andere is dat ik op 4 januari, toen het nieuwe jaar allang goed en wel was ingegaan, ineens besloot om weer aan de slag te gaan met 'The Artist's Way'. Dat is een methode om meer creativiteit in je leven te brengen. Ik zal er in een volgend blog wat meer over vertellen. Twee jaar geleden heb ik hier ook mee gewerkt, maar ik had onvoldoende energie en veerkracht om door te zetten. Ik ben benieuwd of ik nu de hele cursus kan afmaken. 

Deze week viel me in ieder geval het volgende simpele geluk ten deel:

- een vriendin die blijft logeren na een gezellig oud-&-nieuw-feest;

- een boek over filosofie te leen krijgen van een goede vriend;

- met Beer een groene smoothie delen, gemaakt volgens dit recept;

- mijn nichtje tegenkomen in de supermarkt, en daar samen heel hard om moeten lachen;

- geraakt worden door een mooie songtekst van Eels;

- mijn vader die een passage in een boek voor me opzoekt, naar aanleiding van ons telefoongesprek;

- collega's begroeten na de kerstvakantie.

 

Jaaroverzicht

2013 was een heerlijk jaar... met veel bezoekjes over en weer aan lieve vrienden en familie, feestjes, logeerpartijen, een mooie reis naar Barcelona, kennismaking met bijzondere natuurgebieden, inspirerend museumbezoek, verrassende theaterfestivals, fijne concerten, nieuwe en hernieuwde vriendschappen. Met twee vriendinnen van de middelbare school vierde ik twintig jaar vriendschap. Ik volgde een zangcursus en leerde eindelijk eens vilten. Nieuw werk voor Beer en mij bracht ons nieuwe ervaringen, ontmoetingen met nieuwe mensen en het verwerven van nieuwe vaardigheden. Ook om ons heen gebeurde er van alles: een pauswisseling, een troonswisseling, 1 begrafenis, 2 huwelijken en 4 baby's geboren. Maar 2013 was ook een jaar vol vergeefs wachten. Alweer een jaar waarin wij het kleine kamertje niet hoefden op te ruimen...

Kerstkitsch

Vanavond bezocht ik deze kitschige kerstmarkt. Ik weet niet of het op de foto goed te zien is, maar zelfs de dieren waren nep. Gelukkig stelde ik me er niet al te veel van voor en heb ik me dus best vermaakt. Toch ontlokte dit festijn bij mij de volgende gedachtegang. Ik zie dat er in verschillende steden opvallend veel van dit soort marktjes, kerstkoopavonden of lichtjeskoopavonden worden georganiseerd. Je kunt er spullen kopen waarvan je anders nooit zou bedenken dat je ze nodig had, en vaak ook glühwein of warme chocolademelk drinken. Aangezien er weinig op kan tegen de warme choco zoals ik die zelf thuis maak, is dat laatste voor mij niet zo'n enorme verleiding. 

Als je toch al van plan was om met een vriendin te gaan winkelen, is zo'n marktje een leuke bijkomstigheid. Op zichzelf is het echter een armzalig kerstvermaak: iets kopen en iets drinken. Kom je daar je huis voor uit? Blijkbaar wel, want ondanks de florerende internetwinkels waardoor het ene na het andere winkelpand leeg komt te staan, gaat men zich hier te buiten aan impulsaankopen. Het verbaast me dat onze gemeente niet iets sfeervollers weet te organiseren. Iets met muziek, warmte, en medemenselijkheid misschien. Iets dat de kerstgedachte laat leven onder de mensen, in plaats van de zoveelste prikkel voor de consument. Waarom moet ik daar toch met een lampje naar zoeken? Laat de mensen iets beleven waarvan hun humeur opknapt, niet iets wat alleen maar leuk is als je zelf je goede humeur hebt meegenomen.